သိုးမည္းတစ္ေယာက္၏ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

အျပင္ကိုမထြက္ပါနဲ ့
ရန္ကုန္နဲ ့အနီးတစ္၀ိုက္မွာ
အလြမ္းမိုးေတြ သိပ္သည္းဆမ်ားခ်ိန္မို ့
နာရီတစ္ခ်ိဳ ့ေတာင္
မဆီမဆိုင္ တိတ္တဆိတ္
အလိုက္တသိ ငိုညည္းၾကတယ္ ....

ေလ်ာ့ရဲတဲ့ တမ္းတမွဳေတြ ေခါင္းေထာင္လို ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသက္ဆက္ၾကိဳးေတြ တင္းခ်ိန္တိုင္း
ငါ့ဇာတ္ၾကိဳးကို ငါျပန္ဆြဲလွည့္
စိတ္ေစရာေတြကို ၾကိဳးဆြဲခ်သတ္ပစ္ရင္း
လြမ္းတဲ့အခါ
တစ္ခါက ခ်စ္ဖူးတဲ့ ရင္ခြင္ေ၀းကို
ေတးစပ္သီဆိုခြင့္ေတာ့ ရခ်င္ပါရဲ ့....

မွန္ကြဲတစ္ခ်ပ္လို ဘ၀ကို
အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ေစဖို ့
အိပ္မက္ေတြနဲ ့ဆက္ရင္း
နင့္အတြက္ေတာ့ ေအးစက္ထံုထိုင္း
သိုးမည္းတစ္ေယာက္ေပမယ့္
စိတ္ရဲ ့ေစခိုင္းရာ တြယ္ရာမဲ ့ေကာင္းကင္ေအာက္မွာေတာ့
ငါဟာ လမ္းေပ်ာက္တဲ့ အညတရဆန္ဆန္ လူသားတစ္ေယာက္ေပါ့....

လက္မျပရဲလို ့ ေက်ာခိုင္းခဲ့ေပမယ့္
့လွမ္းေခၚေလမလားလို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္နားစြင့္
ဒီအတိတ္ေဟာင္းေတြကိုပဲ တယုတယပိုက္ေထြး
ေ၀ခြဲလို ့မရနိုင္ေအာင္ ငါကိုယ္တိုင္ေတြေ၀လြန္းပါတယ္..
ဒီလိုနဲ ့
ခုနွစ္မ်ားကိုျဖတ္သန္း
ရာစုမ်ားကိုခ်ိဴးနွိမ္
ငါလည္းအလြမ္းေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္မ်ိဳခ်ခဲ့ရ.....


မွတ္ခ်က္၊ ၊ မရမကေရးထားျခင္းျဖစ္သည္...:)