ျပန္လမ္းမဲ့ကၽြန္း

အခု ဒီမွာ ၅နာရီေက်ာ္သြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာေတြ ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ အိပ္လို႕ကို မေပ်ာ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကုတင္ေပၚ တက္ျပီး အိပ္ဖို႕ အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးျပီး ပန္းတိုင္ မေရာက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး စိတ္ညစ္ညစ္ နဲ႕ ကုတင္ေပၚကထျပီး မ်က္ႏွာထသစ္ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ဘေလာခ့္ေပၚ ေရာက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း အေရးၾကီးတဲ့ ေသာ့ခ်က္ တစ္ခုကို စဥ္းစားမိတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခင္မ်ားတို႕ လူေတြ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ အရမ္းကို သနားဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ကိုယ္စီကိုယ္စီ အင္မတန္မွ ၾကီးမားေသာ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ၾကီး ေတြထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကတယ္။ ဤေထာင္ေခ်ာက္ၾကီး ေတြထဲမွာ လူေတြ အားလံုးဟာ ရွင္သန္ရင္း ရုန္းကန္ရင္း နဲ႕ပဲ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ကုန္ဆံုးေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ ျပန္လမ္းမရွိေသာ ကၽြန္းကို သေဘာၤကိုယ္စီႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္ လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။

ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားၾကည့္ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ အကဲျဖတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္က်ယ္၀န္း လွေသာ ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ လက္ပစ္ကူးရင္း ကူးရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုး လာေစသည္။ ဟိုး ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလး ဘ၀ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို မွတ္မိပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတာကေတာ့ ၄တန္း ေလာက္တုန္းက ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီတုန္းက တစ္ႏွစ္ကို စာေမးပြဲ ၃ၾကိမ္စစ္တယ္။ ႏွစ္စမ္းတစ္ခု၊ ႏွစ္လယ္တစ္ခု၊ အတန္းတင္တစ္ခု။ ပထမဆံုး စာေမးပြဲ မတိုင္ခင္ ေပါ့။ "ဟာ - ဒီဟာ ျပီးရင္ ျပီးပါျပီ။ သည္းခံလိုက္ သည္းခံလိုက္၊" ဆိုျပီး အေတြးေတြႏွင့္ စာေမးပြဲက ျပီးသြားတယ္။ ဒီလိုပဲ ဒုတိယ တစ္ခုမွာလဲ သည္းခံလိုက္ ဒါေလး ျပီးရင္ ျပီးပါျပီ၊ ေက်ာင္း ၁၀ရက္ ၾကီးေတာင္ ပိတ္ျပီ ဆိုျပီး အေတြးေတြႏွင့္။ ဒီလိုႏွင့္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးလည္း ေရာက္လာေရာ။ ဟီးး အတန္းတင္ကြ၊ ဒါျပီးလို႕ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရျပီ ဆိုျပီး ၾကိဳက္သေလာက္ ကဲလို႕ရျပီဆိုျပီး အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစတာ စာေမးပြဲၾကီးသာ ျပီးသြားသည္။ က်န္တာက ေတာ့ ဒံုရင္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ မူလတန္းၾကီး ျပီးသြားပါတယ္။ အလယ္တန္းကို မကူးခင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေျပာင္းရေသးတယ္။ ေက်ာင္းက ၄တန္းထိပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းတယ္။ ဒီလိုပဲ ေႏြမွာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မနားရပဲ က်ဴရွင္ေတြ တက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ငါးတန္းေပါ့။ ငါးတန္း တစ္ႏွစ္လံုးလဲ ထံုးစံအတိုင္း အခ်ိန္ေတြကို သိသိၾကီးနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာကို အားေပးကာ ဒါျပီးရင္ေတာ့ ျပီးပါျပီေလ ဆိုျပီးေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ၆တန္း ၇တန္း ၈တန္း တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားတယ္။ လူလည္း အသက္ေတြ ၾကီးလာတယ္။ ပညာေတြ တတ္လာတယ္။ အထက္တန္းၾကီး ျပီးဆံုးသြားတယ္။

အထက္တန္းသာ ျပီးဆံုးသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ကုန္လာသည္ ႏွင့္ အမွ် အလုပ္ေတြ ပိုျပီး ပိုျပီး ရႈပ္လာတယ္လို႕ ခံစားရသည္။ ဒါျပီးရင္ ကၽြတ္ျပီ လြတ္ျပီ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ အခု ေနထိုင္လာတာ အသက္ ၂၀ျပည့္ေတာ့မည္။ မ်ားလွစြာေသာ စာေမးပြဲေတြ ေျဖဆိုလာသည္။ တစ္ခုခု ေျဖခါနီးတုိင္း ဒါျပီးရင္ ျပီးပါျပီ ဆိုျပီး ေျဖလာတာ၊ ယခုခ်ိန္ထိ စာေမးပြဲေတြ မျပီးဆံုး ႏိုင္ေသးေပ။ လာမည့္ အနာဂတ္မွာလည္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ မေရမတြက္ ႏိုင္ေသာ စာေမးပြဲေပါင္း မ်ားစြာ က်န္ရွိေနေသးသည္။

ဒါေတြ ထားပါဦး။ အကယ္လို႕မ်ား ေက်ာင္းသား ဘ၀ျပီးသြားရင္ေရာ ျပီးသြားေရာလား? ဘယ္ျပီးဦးမလဲေနာ္။ ပညာေတြ စံုေအာင္ သင္ျပီးျပီ။ ေလ့လာမႈေတြ လုပ္ျပီးျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာသည္။ ဘ၀ဆိုတာ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွ စပါသည္တဲ့ဗ်ာ။ လုပ္ငန္းခြင္ကို စတင္၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ျပီ။ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း အတြက္ ရွာေဖြၾကရမည္။ မ်ားလွ စြာေသာ ေန႕ရက္ေတြကို အိမ္ႏွင့္ အလုပ္၊ အလုပ္ႏွင့္ အိမ္ ဆိုျပီး ကုန္ဆံုး ရဦးမည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အားမည့္ ရက္ ပိတ္ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္လိုက္၊ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ေလးေတြကို မွန္းျပီး အလုပ္ေတြ လုပ္လိုက္၊ ဒီလိုနဲ႕ ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ျပီးရင္း ကုန္သြားမည္။
တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္၊ တစ္လျပီးတစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္။ အသက္ေတြ ၾကီးလာၾကမည္။ လူေတြ အိုလာမည္။ ရုပ္ေတြရင့္လာမည္။ ဒီၾကားထဲ မိသားစု အသစ္တစ္ခုကို ထူေထာင္ဦးမည္ ဆိုရင္ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြ ဆထက္မတန္ ပြားလာဦမည္။

ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ အခ်ိန္ေတြကို မသိမသာ ကုန္ဆံုးေစရင္း၊ ၾကားထဲမွာ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ ေလာဘေတြနဲ႕ ရွင္သန္ေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ ရွိရင္ ေပ်ာ္ၾကျပန္ျပီ။ ရယ္ၾကျ႔ပီ။ ေမာၾကျပီ။ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အသင္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။ ငိုေၾကြးၾကသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၾကံရင္ ပူေဆြးၾကရသည္။ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိလာရင္ ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အားလံုးဟာ စိတ္ ဆိုတဲ့ အရာရဲ႕ သားေကာင္ေတြ အျဖစ္ ရွင္သန္ေနၾကရသည္။ စိတ္၏ ေစခိုင္းမႈ အတို္င္း စိတ္၏ ေစလိုရာအျဖစ္ ရွင္သန္ေနၾကသည္။

အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္ဆံုးသြားေပမယ့္ ဘ၀ၾကီးရဲ႕ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြၾကားမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးသည္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရဆဲပင္။ ေန႕စဥ္ လုပ္စရာ ကိုင္စရာ မ်ားစြာတို႕ျဖင့္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ဘ၀ၾကီးမ်ားတြင္ လူေတြသည္ အခ်ိန္တိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္း ေနၾကရသည္။ အဆံုးမရွိေသာ လမ္းကို အင္တိုက္ အားတိုက္ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနၾကသည္။ လူေတြ၏ တစ္စံုတစ္ခုကို ပိုင္ဆုိုင္ျပီးတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ျပီးတုိင္း ဆထက္မတန္ ထပ္မံ ပိုင္ဆိုင္လိုၾကတဲ့ စိတ္ေတြ ရမက္ေတြျဖင့္ ဘ၀ၾကီးကို တစ္လွမ္းျပီး တစ္လွမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း မိမိတို႕ပုခံုးမ်ားေပၚတြင္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို ထမ္းရြက္ထားၾကသည္။ မျပီးဆံုး ႏိုင္ေသာ လမ္းကို ေလွ်ာက္ေနသည္ကို သိသိၾကီးႏွင့္ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည္။

လူတိုင္း နည္းတူ ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္း ယမန္ေန႕ ေပါင္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ယေန႕ေပါင္း မ်ားစြာတြင္ စဥ္းစား ေတြးေခၚ အသက္ရႈေနသည္။ မနက္ျဖန္ ေပါင္း မ်ားစြာကို လည္း ေက်ာ္ျဖတ္ရေပ ဦးမည္။ ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္၊ အသက္ေတြသာ ၾကီးလာေပမယ့္၊ တာ၀န္ေတြ ေလ်ာ့မသြားေသး ေသာ ဒီဘ၀ၾကီးတြင္ သိသိၾကီးႏွင့္ မသိသလို ဆက္လွမ္းရေပဦးမည္။ ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ေခ်ာ့ကာ မ်ားလွစြာေသာ မေရ မတြက္ႏိုင္သည့္ တာ၀န္၊ ၀တၱရားမ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရ ေပဦးမည္။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ထို ျပန္လမ္းမဲ့ကၽြန္း (အဆံုးမရွိ ဘ၀) ကိုေတြးရင္း ေတြးရင္း ရုတ္တရက္ အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားျပီ။ ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းျပီ။ ငွက္ကေလးမ်ား၏ သီခ်င္းသံကို နားဆင္ေနရျပီ။ ေနာက္ထပ္ "ဒီေန႕" တစ္ခုကို ေရာက္လာျပီ။ "မေန႕" တစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ျပီ။ "မနက္ျဖန္" အသစ္တစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရေပဦးမည္။

ေၾသာ္၊ ဒီေန႕ျပီးရင္ ျပီးပါျပီေလ .... (ေျဖသိမ့္ရင္း)
Tea