သူလွ်ိဳၾကီး

သူလွ်ိဳၾကီးဟာ
အေကာင္ၾကီးၾကီး၊ အမွီးရွည္ရွည္
ေတာမီးေလာင္ေအာင္ ရိႈ႕တယ္။

ဘာလင္တံတိုင္းျပိဳခဲ့တာလဲ အမွတ္မရဘူး။
ဗုဒၶ၊ ေယရႈေတာ္နဲ႔ ပိဋိကပ္ေတြ၊ သမၼာက်မ္းေတြကို
မ်က္ႏွာဖံုးခ်ဳပ္၀တ္
ပါးတဖက္ေတာင္ မလံုခ်င္ဘူး။

သူလွ်ိဳၾကီးမွာ အရြယ္အပိုင္းအျခားမရိွဘူး။
တကိုယ္လံုး အရည္တစိုစိုနဲ႔ေလာက္ကိုက္ေနတဲ့
အတၱေဆြးေတြကို အယားေျပရံု
မီးျမိွဳက္ဖို႔ ေတာမီးကိုသာရိႈ႕တယ္။

မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွာ
အဖာတရာ ကြာလုကြာခင္ျဖစ္ေနတဲ့
အဂၤါလိႈက္ အနာေဖးတက္
မ်က္ႏွာေဘးသက္သက္သာရိွတယ္။

သူလွ်ိဳၾကီးဟာ မငိုတတ္ေတာ့
အသံနက္ၾကီးနဲ႔ အာအာအီအီ
ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္း
ခ်ာလပတ္ရမ္းရမ္းျပီး ခုန္တတ္တယ္။

သူလွ်ိဳၾကီးဟာ ပုစၧာတပုဒ္မဟုတ္။
အိပ္ေရးပ်က္ခံရေလာက္တဲ့
အိပ္မက္ဆိုးလဲ မဟုတ္ေလဘူး။
သူလွ်ိဳၾကီးဟာ က်ဳပ္တို႔ေတာၾကီးရဲ႕
နိယာမအမႈန္အမႊားတခုသာျဖစ္တယ္။

အဲဒီ သူလွ်ိဳၾကီးဟာ မွန္ကိုအေၾကာက္ဆံုးပဲ။

နီေယာ္ဓာ

မွတ္ခ်က္ - ဤကဗ်ာအား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိ သျဖင့္
နီေယာ္ဓာဘေလာခ့္ မွ ကူးယူ၍ တင္ျပသည္။