Bleeding Valentine

Myhome16 presents you a true "Valentine Story" by ထာ၀ရ


ကြ်န္မရဲ႕ တစ္စဆီ ကြဲသြားခဲ့တဲ့ အသဲ အပိုင္းအစေလး ေတြကုိ ဆက္ၿပီး ေရးထားတဲ့ ကို႕ အတြက္ ခ်စ္သူမ်ားေန႕ လက္ေဆာင္။

ကြ်န္မေလ ကိုနဲ႕ေတြ႕ၿပီးမွ ခ်စ္သူမ်ားေန႕ကို မက္ေမာမိတာ အမွန္ပါ။ ခ်စ္သူမ်ားေန႕ ဆိုတာ အလြန္တရာကို ႀကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ ခ်ရေလာက္ေအာင္ ဖန္ဆင္း ေပးခဲ့တဲ့ ကို႕ကို ကြ်န္မ ထာ၀စဥ္ ေက်းဇူးတင္ ေနမွာပါ။ အလုပ္ေတြ မ်ားတဲ့ ၾကားက၊ ကို႕ရဲ႕ အစ္ကို လုပ္သူက မသြားေစခ်င္ ေသာ္လည္း၊ မိုင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ေဝးတဲ့ ခရီးစဥ္ကို ကြ်န္မကို ေတြ႕ခ်င္တာ တစ္ခုထဲနဲ႕ ကိုတစ္ေယာက္တည္း ကားေမာင္းၿပီး လာေတြ႕ ခဲ့တဲ့ အရင္ႏွစ္က ေဖေဖာ္၀ါရီ တစ္ဆယ့္ေလး ကို ကြ်န္မ ဒီတစ္သက္ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မနက္ ရွစ္နာရီ ေရာက္ျပီလို႕ သတိေပးတဲ့ နာရီသံေလး ၾကားလိုက္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုက ကြ်န္မရဲ႕ ျမင္ကြင္းေရွ႕ကို ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ကို႕ရဲ႕ ခ်ိဳျမိန္လွတဲ့ အၿပံဳးေလး တစ္ခ်က္ ေအာက္မွာ ကြ်န္မရဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကလည္း နာရီသံခ်က္ ေတြနဲ႕ အျပိဳင္ စည္းခ်က္ေတြ အတူ တီးခတ္ ခဲ့တယ္။

လူၾကီးေတြ အနားမွာ မရွိခိုက္ ဆိုေတာ့လဲ ကို႕ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ အလ်င္မျမန္ ေၿပးဝင္မိတယ္။ မေတြ႕တာၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ရင္ခုန္သံေတြကို နားဆင္ေနတုန္းမွာပဲ အေနာက္က ေျခသံေတြ ၾကားလို႕ ကို႕လက္ကို ဆြဲၿပီး အိမ္က ထြက္လာ ခဲ့တယ္။ ခဏႀကာမွ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုနဲ႕ အၿပင္ ထြက္သြားတယ္၊ ၿပန္လာတာ ေနာက္က်မယ္ ဆိုတာ စိတ္မပူဖို႕ ေျပာျပီး ဖုန္းပိတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေန႕က မွတ္မွတ္ရရ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ခုမွာ အလွဴပဲြတစ္ခု ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို ေတြ႕ခ်င္ေစာနဲ႕ ဒီေန႕ ဘယ္သြားမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳတင္ မစီစဥ္ ထားမိတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုပဲ အရင္ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ မီးနီခ်ိန္တိုင္းကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ ေနမိတာ ကိုနဲ႕ကြ်န္မ မွတစ္ပါး ဘယ္သူက သိနုိင္မွာလဲ။ မီးနီ သြားတိုင္း သြားတိုင္း၊ ဒီတစ္သက္ ကြ်န္မ မေမ့ႏိုင္မယ့္ အနမ္းေလးေတြ ရလိုက္တိုင္း၊ ကြ်န္မ အသက္ရႈသံေတြ ရပ္ရပ္ သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတယ္။ မုန္႕ေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပ၊ဲ ဒါေပမယ့္ ကိုက မုန့္ဟင္းခါး အရမ္း ၾကိဳက္တာဆိုေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါး ရိွတဲ့ ေနရာကိုပဲ ပထမဦးဆံုး နွစ္ေယာက္အတူတူ ေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့ၾကတယ္။ နွစ္ေယာက္ ဆိုေပမဲ့လည္း တစ္ပြဲတည္းသာ ယူခိုင္းလိုက္မိတယ္၊ ဇြန္းဆိုရင္လည္း တစ္ေခ်ာင္းတည္း၊ လူေတြနဲ႕ အတူတူစားရတဲ့ အက်င့္ကို ကြ်န္မ မၾကိဳက္ေပမယ့္ ကုိနဲ႕ေတာ့ ကြ်န္မ အတူတူ စားရတာ မက္ေမာတယ္။ ကြ်န္မကို အျမဲတမ္း ခြန္႕ေကြ်း တတ္တဲ့ ကို႕ကို ကြ်န္မ အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းကို လြမ္းမိေနျပီ။ ၾကင္နာမႈ အၿပည့္နဲ႕ အၿမဲတမ္း ေညာင္းတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အေ၀းက လာတဲ့ ကိုက ကြ်န္မကိုု ၿပန္နွိပ္ေပးခဲ့တယ္။ အရာရာ အားလံုး ကြ်န္မ မ်က္နွာ တစ္ခ်က္ေတာင္ အညိႈးမခံခဲ့တဲ့ ကို႕ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ေမ့ႏိုင္မွာလဲ?

အလွဴ ပြဲက အျပန္ ကိုက ကြ်န္မအတြက္္ Valentine လက္ေဆာင္ေလး ေပးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ပန္းျခံ တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္။ ပန္းျခံ ေပၚက ခံုတန္းေလး ေပၚ ေရာက္ေရာက္ၿခင္း ကြ်န္မကို အသာအယာ ဆြဲယူၿပီး ဖက္ထားလိုက္တာ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားလဲ မသိလိုက္ဘူး။ ကို႕ရဲ႕ အစ္ကို ဖုန္းေခၚသံ ၾကားမွပဲ ကြ်န္မတို႕ ရုတ္တရက္ၾကီး လန္႕ႏိုး လာတယ္။ ဖုန္း သြားေၿပာၿပီး ၿပန္လာလာခ်င္း ကြ်န္မကို Valentine အနမ္းတစ္ခု ေပးျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခုန္သံေတြ ဖလွယ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ Valentine အနမ္းကို ကြ်န္မ အခုထက္ထိ သတိရမိေနတုန္းပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ ကို႕ရဲ႕ "အခုမွသတိရတယ္၊ ခ်စ္ေလးကို လက္ေဆာင္ေပးရဦးမယ္" ဆိုတဲ့ စကားသံေလးက တိုးေနေပမယ့္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာေတာ့ အရမ္းကို က်ယ္ေလာင္ ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ "မ်က္လံုးမိွတ္ထား" ဆိုလို႕ ကြ်န္မ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထား လိုက္ရတယ္။ တစ္ခြ်တ္ခြ်တ္ ျမည္ေနတဲ့ အသံေလး ေတြကို နားဆြင့္ရင္း ကြ်န္မ ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနဆဲမွာ ကိုက ကြ်န္မရဲ့ နဖူးေလးကို တစ္ခ်က္ နမ္းလိုက္တယ္။ ကြ်န္မ ရင္ေတြ အရမ္း ခုန္ေနခဲ့တယ္။ "ကုိက ဖြင့္လို႕ ရျပီ" ဆိုလို႕ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ကိုက ကြ်န္မေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ ရက္သား၊ လက္ကိုလဲ ေနာက္ပစ္လို႕။ လက္ကို ေရွ႕ထုတ္လုိက္ေတာ့ အသည္း အနီေရာင္ ပိိတ္ေသတၱာေလး တစ္ခုကုိ ကုိင္ထားတဲ့ ၀က္၀ံရုပ္ေလး။ ေသတၱာေလးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ဆြဲၾကိဳးေလး တစ္ကံုး ထြက္လာတယ္။ ကုိနဲ႕ဆင္တူ ဆြဲၾကိဳးေလး။ ကုိ႕ရဲ႕ ဆြဲသီးေလးက ၀က္ရုပ္ကေလး၊ ကြ်န္မရဲ႕ ဆြဲသီးေလး ကေတာ့ ေၿမြရုပ္ေလး။ အရင္လကမွ ကြ်န္မကုိ ၀ယ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ကတိေပးထားတ့ဲ ဆြဲၾကိဳးေလးျဖစ္ေနေတာ့ ပိုျပီး ၀မ္းသာမိတယ္။ ကို ကိုယ္တိုင္ ဆြဲၾကိဳးေလးကို ယုယစြာ တပ္ဆင္ ေပးခဲ့တယ္။ "ထာ၀ရ သိမ္းထားေနာ္" လို႕ ကြ်န္မ နားထဲကို တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ "အင္းပါ" လို႕ ကြ်န္မက ကတိေပးခဲ့တဲ့ အတိုင္း ကြ်န္မဆီမွာ အခုအခ်ိန္ထိ ဆြဲၾကိဳးေလး ရွိေနဆဲပါ။ အခုထက္ထိ ၀က္၀ံေလးရဲ႕ အသဲထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရင္ ၀မ္းသာမွာလား?

ညေနစာကို စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ အတူတူ စားျပီးမွာေတာ့ အခ်ိန္က ေျခာက္နာရီ ထိုးေနခဲ့ျပီ။ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ တစ္သက္တာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ "ပထမဦးဆံုးနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္သူမ်ားေန႕" က ရင္ခုန္သံေတြ အျပည့္နဲ႕ ကုန္ဆံုး ခဲ့တယ္။ "ေနာင္ႏွစ္ ခ်စ္သူမ်ားေန႕ကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ရပါေစ လို၏" လို႕အဲ့ဒီ "ခ်စ္သူမ်ားေန႕"မွာပဲ ကြ်န္မ ဆုတစ္ခု ေတာင္းမိခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေတာင္းတ ခဲ့ရတဲ့ "ခ်စ္သူမ်ားေန႕" ေရာက္ရွိ လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုက ကြ်န္မအနားမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုက တျခား တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူ ရွိေနရျပီ။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ကို႕အိမ္က လံုး၀ သေဘာမတူပဲ ရက္ရက္စက္စက္ စီစဥ္ခဲ့တယ္။ တျခား တစ္ေယာက္နဲ႕ ကို႕ကို အတင္း ေစ့စပ္ ေပးခဲ့တယ္။ "ေစ့စပ္ျပီးတာ ဟုတ္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို ဖုန္းေပၚမွာ ကို႕ပါးစပ္ကေန ကြ်န္မ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ လံုး၀ ျပိဳလဲ သြားခဲ့တယ္။ ျပင္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြဟာ အခုထက္ထိ မရပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ရင္ထဲက နာက်ည္းမႈေတြ အခုထိ ခက္ထန္ေနဆဲပဲ။ ခါးသီးမႈေတြက အိမ္မက္ဆိုးလို ညတိုင္း ေျခာက္လွန္႕ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကြ်န္မ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ Valentine ကေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ Bleeding Valentine ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္မ ကို႕ရဲ႕ မိသားစုထဲ ၀င္ရင္ ကြ်န္မ စိတ္ဆင္းရဲရမွာ ကို ေတြးပူလို႕ ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလား? ကြ်န္မ အခု ခံစား ေနရတာေတြထက္ ကိုက အစေပါင္း မ်ားစြာ ခံစားေနရမယ္ ဆိုတာ ကြ်န္မကို မေျပာျပေပမယ့္လဲ ကြ်န္မ နားလည္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲလိုက္ရေပမယ့္ ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနတယ့္ ကို႕ကိုေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ "တစ္သက္တာ ခ်စ္သူ" အျဖစ္ ဆိုင္းဘုတ္ ေထာင္ထား လိုက္ျပီ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုျပန္လာခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္၊ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ျပီး စံုစည္းခြင့္ ရွိဦးမယ္ဆိုရင္၊ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ေလးကို ကြ်န္မ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေမွ်ာ္ေန ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူအျဖစ္ စံုစည္းခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေနာင္ဘ၀မွာ ျပန္ျပီး ဆံုစည္းခြင့္ ရခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဘ၀မွာ ရွိေနတဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးေတြကို ဒီမွ်နဲ႕သာ ေက်ပါေစေတာ့လို႕ ဆုေတာင္းလွ်က္..

တစ္သက္သာခ်စ္သူ အတြက္
ထာ၀ရ

အဲလက္စ္ရဲ႕ ျမတ္ႏိုင္းခြင့္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကေတာ့ ကြ်န္မကို အျမဲဆိုျပေလ့ရွိတဲ့ ကိုနဲ႕ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုး သီခ်င္းေလးပါ။ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ သီခ်င္းေလး ရဲ႕ "တကယ္ဆို မင္းမရွိတဲ့ ေနရာမွာ မေနတတ္တာ၊ မွားမ်ားမွားေနလား? မွားလဲ မွားပါေစေတာ့ အခ်စ္ေလးရာ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ဇာတ္သိမ္း စာသားေလး အတိုင္း ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့မယ္လို႕ ကြ်န္မ အခုအခ်ိန္ထိ မယံုႏိုင္ေသးဘူး။

Remark: The Above Article is written by ထာ၀ရ, and published by Myhome16.