အရည္အေသြးတစ္ခ်ိုဳ ့ ၀တ္ရုံျခံဳ
ထမင္းစားလတ္မွတ္တစ္ခု လက္မွာဆုတ္
ဂုဏ္သိကၡာတစ္ခုကို ေခါင္းေပၚတင္လို ့
မီးေရာင္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်က္ဖ်က္ အမႊန္းတင္မိန္ ့ခြန္းေတြၾကားမွာ
နွင္ထုတ္ပြဲတစ္ခု စတင္ဖြင့္လွစ္တယ္…
စင္ေလွကားထစ္အဆံုးမွာ ပစ္ခ်ရမယ့္
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာသာ ျဖစ္တည္တဲ့ ပ်ိဳျမစ္တဲ့ရင္ခုန္သံ
ဒီရက္စြဲေတြမွာသာ ရနိုင္တဲ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ဘ၀
ဒီေနရာမွာသာ ရွိေလ့ရွိတဲဲ့ အနီးကပ္စာက်က္ Conference room
ေန ့စြဲတစ္ခုတပ္
ယတိျပတ္ ဆံုးရွဴံးတယ္…
ေက်ာင္းသားဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအဆံုး
တာ၀န္ယူတတ္မွဳေတြဖဲၾကိဳးျဖတ္နိဒါန္းမွာ
လက္ခုတ္ၾသဘာသံေတြၾကားကမ်ား
ခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ , lecture room ေတြ , ဆရာေတြ နဲ ့
ေ၀းကြာျခင္းေတြကို ေထာပနာ ကိုယ္စားျပဳခ်င္တာလား…
“Graduation” ဆိုတဲ့ Poster အစား
“ ခမ္းခမ္္းနားနား နွင္ထုတ္ျခင္း” လို ့ နာမည္ေျပာင္းက်င္းပမည္…
သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိဘစံုရာနွင့္
ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္လွည့္ပါ….
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteအိတာရဲ႕ဒီတစ္ခါကဗ်ာက အထူးအဆန္းေလးေနာ္
ReplyDeleteခံစားသြားပါတယ္
ဘ၀ဆိုတာ ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲ ျဖစ္ေနတာ အျမဲတမ္းပါပဲ
ReplyDeleteGraduation ျပီးလို႕ ခြဲရတာလည္း မထူးဆန္းပါဘူး။
:)
သီခ်င္းေလးနဲ႕ကဗ်ာေလး ေပါငး္စည္းထားတာ မိုက္တယ္။
ေၾကကြဲရိပ္ေတြ ခံစားရတယ္...
ReplyDeleteအားပါး....
ReplyDeleteအိတာေရ...
အရမ္းေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးပဲ...
ကဗ်ာစပ္ထားတာက အရမ္းလွေနတယ္..
ကိုယ္တို့ရဲ့ ခံစားမူေတြနဲ့ ထပ္တူက်လိုက္တာေနာ္..
အၿမဲတမ္းပဲ ဒီေနရာကို ဒီအခ်ိန္မွာ
ေရာက္လာရတဲ့လူေတြနဲ့
ခံစားခ်က္ခ်င္း ထပ္တူက်ေနလိမ့္မယ္လို့
ယံုၾကည္တယ္..
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္